بوی خوش زن

احساس کردم خودم از فرانک مراقبت کرده‌ام. احساس کردم توی کافه خودم نظاره‌گر تانگو رقصیدنش بوده‌ام. وقتی بی‌ادبی می‌کرد انگار این من بودم که خون به شقیقه‌‌ام می‌دوید. احساس کردم این من بودم که تهدید به مرگ شدم. انگار این من بودم که سوار فراری شده بودم. هنوز صدای فرانک توی گوشم است.

چند سال پیش یادم آمد. پیش دانشگاهی. سر کلاس بچه‌ها می‌زدند روی میز و می‌رقصیدند. من هم گوشه‌ای برای خودم نشسته بودم و با دوستانم حرف می‌زدم و هر از گاهی لوده بازی‌های آن‌ها را تماشا می‌کردم که ناگهان ناظم مدرسه در را باز کرد و بچه‌های رقصان را دید و من که گوشه‌ای کز کرده بودم و با چند تن دیگر از دوستان کز کرده‌ام مشغول صحبت بودیم.

به‌شان توپید. داشت می‌رفت. در کلاس کم کم می‌رفت بسته شود که یکی از ارازل و اوباش کلاس تکه‌ای بهش پراند. ناظم، چهره‌اش را ندید و فقط صدای ترکیده شدن کلاس را شنید. سرش را انداخت پایین و رفت. دبیرمان آمد و شروع کرد به درس دادن. وسط‌های کلاس ناظم پیکی را فرستاد دنبال من. وقتی وارد دفترش شدم گفت اگر دوستت را لو بدهی که هیچ اگرنه اخراجی. از او اصرار بود از من انکار. می‌دانستم چه کسی اینکار را کرده بود. خیلی وضعیت سختی بود. گفت چند روز دیگر باید والدین‌ات را بیاوری مدرسه. قبول کردم. فردایش قضیه ختم به خیر شد. یکی از دوستان دهان لقم، چفت و چاک ندار کلاس‌مان را لو داده بود.

احساس کردم مراسمی‌ست که بعد از چند سال برای من و آن آقای ناظم و آن دوست دهن لقم تشکیل شده و فرانکی که باید سال‌ها پیش می‌داشتم الان آمده تا سیلی محکمی توی گوش ناظم‌مان بنوازد.

آل پاچینو برای این فیلم دو ماه بین معلولان جنگ ویتنام زندگی کرده و باید بهش تبریک گفت برای ایفای نقش یک سرهنگ باز نشسته‌ی منظم و مقتدر و بازی کردن نقش یک کور بدون حتی یکبار پلک زدن، و برای ایفا کردن نقش یک سرهنگ کور.

فیلم خیلی حرف‌ها برای گفتن داشت. قسمت پایانی‌اش را باید بارها و بارها دید و بارها صدای خش‌دار آل را شنید و برخود لرزید.