رسیدن یا نرسیدن؟

رسیدن در جای خود مهم است ولی در کنار هم بودن مهم‌تر است و به دنبال هم بودن از آن هم مهم‌تر و عبور از موانع از این هم مهم‌تر. هر چند کوه، شیب نامعقولی داشته باشد.

رسیدن در جای خود مهم است ولی بیا تا آن موقع زیبایی‌های دامنه را به یک‌دیگر نشان دهیم. گاهی خار خودرویی در کوه پیش دیدگانت آنقدر زیبا به نظر می‌رسد که می‌توانی ناباورانه برای‌ش شعر هم بسرایی.

رسیدن در جای خود مهم است ولی برای موفقیت به ادامه دادن بی‌اندیش نه به نقطه‌ی پایان. به این معنی که : این قله را فتح کردی آفرین بر تو، ولی پیش روی‌ات را بنگر که بعد از این قله‌ی دیگری‌ست و بعد از آن هم... و اینجاست که "نهایت"، جاودانه فسخ می‌شود.

رسیدن در جای خود مهم است ولی بدان بعد از آن دیگر هیچ لحظه‌ای به خاطره مبدل نخواهد شد چون قله شکوهمند است، ولی هیچ نشانی از زیبایی‌های دامنه را با خود به همراه ندارد. و نیز بدان که قله شکوه‌مندی‌اش را مدیون دامنه است.

رسیدن در جای خود مهم است ولی در کوه اتفاقات پیش‌بینی نشده‌ای رخ می‌دهد که گاهی غیر قابل جبران است.

و در آخر بدون ایمان رسیدن مهم که نیست هیچ، ممکن هم نیست.